Je leest de Adformatie, bijna met plezier. Je merkt dat je echt een oude gevestigde lul wordt, of zou de Adformatie dan toch langzaam met zijn tijd meegaan? Ik hoop het van ganse harte, maar ik merk wel dat ik meer en meer geraakt wordt, en begrip krijg voor en, door de gevestigde orde.
Misschien heeft het te maken met het feit dat ik allerlei nieuwe media steeds meer in ouderwetse equivalenten zie of dat het besef er misschien bij mij is gekomen dat het één het ander zeker niet hoeft uit te sluiten. Beide kampen proberen dit nog regelmatig te propageren. Zonder push, maar weinig pull. Een van de kernpunten waar ik tegenwoordig vaak op probeer te sturen is de behoefte van de gebruiker iets dat eigenlijk in de definitie van marketing ligt maar door de jaren heen, maar weinig naar voren is gekomen. Veelal door het autoverkopers gehalte of domweg de arrogantie van de gemiddelde marketeer.
Misschien ligt daar wel het probleem, de hoeveelheid gemiddelde marketeers, maar dat is hele andere discussie. Je kunt een hoop zeggen van Don Draper, maar hij keek juist heel sterk naar het verhaal dat mensen wilden horen en door daar goed op in te spelen juist meer producten te verkopen. Natuurlijk is het een fictief karakter, maar als we kijken naar tijdsgenoot Ogilvy dan herkennen we daar dan ook veel in terug en heeft Seth Godin nog steeds gelijk; Probeer je te onderscheiden.
Durf anders te zijn en stiekem is dat iets waar veel reclamebureaus toch wel goed in zijn, nu alleen nog de weg vinden naar mensje die online echt snappen, zonder uit te komen op een campagne site in flash op een eigen domein. Even wat centen, maar ik ga verder met de adformatie van deze week.
P.S. dit artikel kwam van mijn iPad hence de spel, taal en tikfouten in de 1e publicatie 😉
P.P.S. Mathijs maakt op Facebook terecht de opmerking: Waarom moet een marketeer het onderscheidende element toevoegen, zou de product ontwikkelaar dit al niet moeten doen? Op Markingfacts was hier in mei al een discussie over.
Geef een reactie